We volgden het rijke leven van Hildegard en probeerden te achterhalen wie Maria Magdalena nu eigenlijk was. Maar we wilden ook laten zien en horen hoe vrouwen in onze tijd nog steeds stelselmatig en vaak ongemerkt geïntimideerd worden. Voor het laatste vroegen we componist Inge Ettema een nieuw werk te maken.

En hoe zit het eigenlijk met die ‘opstandige’ vrouwen, die in vroeger tijden door de rechterlijke macht regelmatig als hoer in een bordeel belandden, waar ze goddelijk beschermd, toch vermoord en vervolgens heilig verklaard werden? De heilige en een deel van de hoer was dus afgedekt. Maar dan de heks. Voor een verhaal over heksen vroegen we Manja Bedner, die landelijk veel indruk maakte met haar voorstelling De heks van Almen. Zo begonnen de puzzelstukjes langzaam op z’n plek te vallen. Maar muziek over heksen was niet zo makkelijk te vinden. Zeker niet zonder in clichés te vervallen. Een digitale zoektocht begon die reikte van Schumann tot Sinatra en zelfs John Fogerty! Die zijn het uiteindelijk niet geworden. Maar de legende van Die Loreley was wel een blijvertje. Maar er waren ook grote verrassingen. Want wie had gedacht dat we ooit Ik doe wat ik doe, een lied over een Haarlemse hoer van Lennaert en Astrid Nijgh zouden zingen. Of het rocknummer Burn the witch van Queens of the stoneage!

De repetities waren dus voor iedereen een muzikale zoektocht met een rugzakje vol plezier, vraagtekens en een hoop onbekende noten en teksten. Maar, zoals met alles bleek het een kwestie van ‘eigen maken’. En toen ik een van de zangers bij het rocknummer Burn the witch “F… yeah!” hoorde zeggen, wist ik dat het goed zat. Ik pleegde trouwens ook een muzikale coup op blokfluististe/gambiste Saskia Coolen, toen ik haar vroeg om het lied Ik doe wat ik doe te zingen. Ze moest er eerst om lachen, maar het arrangement van David van Ooijen in combinatie met haar (h)eerlijke manier van zingend vertellen, zorgden ervoor dat het een van de hoogtepunten van de avond was. Dat bleek al bij de generale, waarbij de Statenzaal gevuld was met ArtEZ studenten. De reacties waren heel positief waarbij met name Inge Ettema’s Lieve Jongen diepe indruk maakte. Een ogenschijnlijk vrolijk lied met een keiharde, donkere en confronterende rand. Bijzonder was ook dat we deze avond een samenwerkingsconvenant tekenden met ArtEZ.

Na een generale volgt altijd het terugluisteren van de gemaakte opname, teksten nalezen en volgorde checken. Een proces van schrappen, herschrijven en omgooien. Bij het eerste concert in het mooie kerkje van Almen blijkt dat we de juiste keuzes hebben gemaakt. Het geheel verloopt organisch. De muziek en het verhaal over Aleyda maken indruk en het publiek geeft ons na afloop een staande ovatie. Dit concert was extra bijzonder omdat Aleyda, de heks van Almen vlak bij deze kerk verbrand was.

De drie volgende concerten in de Statenzaal zijn in vele opzichten een cadeautje. We zitten heerlijk in het muzikale verhaal en zijn blij met de betrokkenheid van het publiek. Bij het laatste concert, mogelijk gemaakt dankzij kennisnetwerk van vrouwen VVAO, wordt voor het eerst het refrein van Ik doe wat ik doe flink meegezongen. Een heerlijk moment! Daartegenover staan de soms schokkende verhalen over verbale en fysieke intimidatie, die sommige vrouwen deelden. Het heeft onze ogen geopend en nogmaals bevestigd dat dit project hard nodig was en is!